Description

Deel 26 in de reeks Eigentijdse poëzie
De dichter en tekenaar Gerard Berends houdt niet van dikdoenerij. Hij vindt dat hij er zelf niet toe doet, het gaat om zijn gedichten. Het bijzondere van Gerards gedichten zit ’m dus niet in hoogdraverij, maar eerder in schijnbare eenvoud. Hij gebruikt gangbare zinnen en alledaagse bewoordingen om even normale als wonderlijke taferelen te schetsen. De dichter speelt een bewust spel met het gewone en het licht-absurdistische - omdat er zo veel dingen naast elkaar bestaan, of door elkaar heen. Dat fragmentarische wordt absurd als de dichter er verbanden in aanbrengt. Alleen al door gebeurtenissen in een gedicht te rangschikken, ontstaat er een geheel dat anders niet zou bestaan, of dat niet als geheel ervaren zou worden. Dat maakt zijn gedichten boeiend - het is alsof de dichter een snapshot van een tafereel heeft gemaakt, waarbij per ongeluk wat vreemde elementen zijn meegekomen. Dat fragmentarische duikt ook op in de gedichten waarin de menselijke communicatie een rol speelt.