België is een immigratieland geworden. Bijna dertig procent van de Vlaamse jongeren heeft een buitenlandse achtergrond; 10 procent heeft niet de Belgische nationaliteit. Nochtans zijn de Vlaamse onderwijsstructuren slechts beperkt aan die veranderingen aangepast. In dit werk worden verschillende van die aanpassingen, maar ook het gebrek aan aanpassingen, kritisch tegen het licht gehouden.
Het boek bespreekt onder meer de afwezigheid van scholen die georganiseerd worden vanuit gemeenschappen met een migratieachtergrond. Dat doet het aan de hand van de grondwettelijke vrijheid van onderwijs, en de ervaringen van alle onderwijsverstrekkers met een migratieachtergrond die in Vlaanderen erkenning van hun onderwijsproject zochten. Daarnaast evalueert het boek hoe taalbeleid op Vlaamse scholen de voorbije decennia is geëvolueerd. Er werd en wordt in Vlaanderen erg sterk ingezet op onderwijs van het Nederlands. Nochtans is een benadering die enkel het Nederlands centraal stelt, zo beargumenteert het boek, niet vanzelfsprekend in het licht van het recht op onderwijs.