De levenshouding en het werk van beeldhouwer Simon Masschelein (°1994) geven gestalte aan wat de oude dichter ‘manbare tederheid’ heeft genoemd: een ontroerend samengaan van volharding en zachtheid. De verborgen vormen van de materialen volgend, denkend vanuit het gewricht, de scharnier, de schakeling, de koppeling, komt hij tot onverwachte stapelingen van marmer, albast, steen, staal, hout en lijm: verrassende, nieuwe vormen, onttrokken aan droombeelden die zich traag ontvouwen in de werkelijkheid.