Dit poëtische dagboek is een poging om niet kwijt te raken wat je hoe dan ook in meer of mindere mate ontglipt. Het is een hulpmiddel, een aanmoediging voor (prille) moeders en vaders om – ondanks alle uitputting – te blijven kijken en ervaren, zonder daar slaap voor te laten.
Een vorm van vasthouden van is een oefening in aandacht. Een zoektocht naar metaforen. Een uitnodiging. Onvolledig. Een feest.