Nu ervaar ik die lange tijd op de gesloten afdeling als de slechtste tijd van mijn gehele opname. De verpleging vond ik wel oké. Maar mijn psycholoog kwam in mijn beleving ernstig tekort, met name omdat ik geen goed werkend antidepressivum had en geen gesprekken met een psychiater.

Op een dag werd ik dan toch een keer opgeroepen door de afdelingspsychiater van de gesloten afdeling. Maar helaas ..., ook hij experimenteerde niet met andere pillen. Hij zei alleen "dat ik de kans moest krijgen op een beter leven". Maar hoe? Er werd weer geen plan gemaakt en ik moest weer verder.

Het is zo jammer dat in de GGZ de focus ligt op met name klinisch herstel. Maar functioneel herstel, persoonlijk herstel en maatschappelijk herstel? Daar is in de GGZ geen tot weinig aandacht voor. Dat zie ik als een groot gebrek in de zorg! In deze woonvorm is dan ook mijn verdere herstel pas begonnen: ik functioneer nu goed, ik heb zingeving in mijn leven en ik woon in feite in de maatschappij, waar ik voor mezelf moet zorgen op alle gebieden!

Twee citaten uit het boek, waarin Mieni Westerink haar ervaringen in de psychiatrie beschrijft. Met dit boek hoopt zij als ervaringsdeskundige in en buiten de psychiatrie lotgenoten te bereiken. Aan de hand van haar eigen ervaringen en door wat ze zag bij haar medebewoners/lotgenoten, geeft ze adviezen en tips voor met name herstel van psychische aandoeningen. Ze heeft dit boek ook geschreven voor de hulpverlening, omdat er nog veel te verbeteren valt in de psychische zorg. Ze hoopt dat de weg naar herstel die zij heeft afgelegd, ook anderen zal inspireren om de regie over hun leven weer op zich te nemen. Dat is haar droom en haar missie geworden. Herstel kan soms een lange en zware weg zijn, maar een uitweg is vaak zeker mogelijk. Dat geluk gunt zij ieder mens.

Spécifications